Na prośbę Basi Kowalewskiej, żeby na stronie Koła umieszczać więcej zdjęć przyrody, relację z wyjazdu 21 czerwca, rozpocznę od zdjęć łubinów. 
To było piękne – hektary łubinów. Żadne zdjęcie nie jest w stanie oddać tego piękna. Szliśmy ścieżką edukacyjną pomiędzy Żywkowem a Toprzynami i podziwialiśmy …
Ścieżka biegnie polną droga pomiędzy łąkami i polami uprawnymi. Można na niej obserwować krajobraz typowy i korzystny dla bocianów białych. Wzdłuż trasy znajdują się tablice informacyjne o żerowiskach bocianich, zagrożeniach, które spotykają bociany oraz opis znaczenia śródpolnych oczek wodnych dla ochrony żerowisk bocianów.
Bociany wybierają tereny, na których prowadzone jest tradycyjne gospodarowanie: pola są niewielkie [ od hektara do dwóch hektarów], przeważają łąki i pastwiska, pomiędzy uprawami znajdują się szerokie i bogate pasy miedz, rowy, strumienie, oczka wodne, zadrzewienia śródpolne.
Bujne miedze i zadrzewienia stanowią schronienie i miejsce rozmnażania małych gryzoni i gadów oraz owadów, które są pożywieniem bocianów. Oczka wodne to miejsce rozmnażania płazów i owadów; bociany nie pogardza także rybą. Wiosna potrafią wygrzebać żaby i kumaki uśpione w mule na dnie stawów.
Uprawa terenów rolniczych w sposób ekologiczny i urozmaicony [mozaika pól i łąk] jest warunkiem występowania bocianów. 
Bociany polują tylko w niskiej trawie, dlatego często można je zaobserwować jak poszukują pożywienia pośród pasących się krów i koni, jak podążają za orzącym albo koszącym lub przewracającym siano traktorem.
Bociany białe są gatunkiem parasolowym, to znaczy, że chroniąc bociany chronimy także środowisko życia innych cennych gatunków. Na łąkach użytkowanych ekstensywnie gniazdują ptaki takie jak skowronki, czajki, chronią się tam zające.