| W lipcu, z grupą uczestników pleneru malarskiego w Gołdapi, odwiedziliśmy Wilno. Większość członków Koła na pewno była w Wilnie, ale tak dla przypomnienia parę faktów i trochę zdjęć…..Wilno – stolica państwa, miasto położone nad Wilią i u ujścia Wilejki. Jest to ważny ośrodek przemysłowy i kulturalny, największe skupisko Polonii na ziemi litewskiej. Wilno przez długi okres swojej historii było miastem wielonarodowym i wielokulturowym, czego ślady widoczne są do dziś. Miasto jest malowniczo położone w dolinie Wilejki i otoczone lasami sosnowymi. Wilno posiada prawdopodobnie największą starówkę w Europie – 360 ha (trzy razy większa niż w Krakowie)
Byliśmy tam jeden dzień, ale zwiedziliśmy bardzo dużo zabytków. Te najważniejsze, które zrobiły na nas największe wrażenie to:
 Nekropolia na Rossie. Zlokalizowana jest ona w dzielnicy położonej na południe od centrum. Cmentarz ten założony został na początku XIX wieku przez misjonarzy. Obecnie jego obszar to ponad 10 hektarów.
 Pochowano tam między innymi serce Marszałka Józefa Piłsudskiego w maju 1936 roku. Ponadto można na Rossie odnaleźć grobowiec Joachima Lelewela, Władysława Syrokomli i Światopełka Karpińskiego.
 Kościół św. Piotra i Pawła. Wybudowany został on z inicjatywy hetmana polnego litewskiego Michała Kazimierza Paca.
Prace budowlane prowadzone były od 1668 do 1676 roku, a wystrój wnętrza zaprojektowali znani ówcześnie artyści włoscy.
 Jedną z najbardziej znanych pozostałości średniowiecznych jest w Wilnie Baszta Giedymina. Jest to ocalała część Zamku Górnego wzniesionego przez Giedymina w XIV wieku na szczycie góry Turzej. Po pożarze odbudowano go w stylu gotyckim w czasach księcia Witolda
Katedra św. Stanisława to kolejny zabytek wileński, do którego wiedzie ulica Zamkowa.  Zgodnie z legendą została ona wniesiona w miejscu świętego gaju pogan, miejscu kultu Perkuna, który stał na czele panteonu przedchrześcijańskiej Litwy. Budowę rozpoczęto niedługo po chrystianizacji państwa za panowania Jagiełły. Pierwotną drewnianą budowlę odbudowano po pożarze w stylu gotyckim, kolejne przebudowy miały miejsce w latach 1530, 1610, 1741. Ostatecznie po zniszczeniach w roku 1769 przebudowano archikatedrę w stylu klasycystycznym i w takiej postaci dotrwała ona do naszych czasów. W katedrze znajdują się relikwie św. Kazimierza. Zabytek ten jest uważany za jedno z najwspanialszych osiągnięć architektury klasycystycznej w tej części Europy.
 Ostra Brama jest stale obecne w świadomości kulturowej i religijnej Polaków. Wiąże się z kultem maryjnym o wielowiekowej tradycji i literackimi świadectwami jego znaczenia. Ostra Brama jest jedną z bram miejskich Wilna, wzniesioną w latach 1503- 1522 w stylu gotyckim. Fragment muru obronnego, który do niej przylega, stanowi jedyną ocalałą do dnia dzisiejszego pozostałość fortyfikacji miejskich. 
Osobliwością Bramy jest umiejscowiona od strony wewnętrznej kaplica z cudownym obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej.
Ratusz
 Obecny Ratusz na wileńskiej Starówce to już trzecia wersja pierwotnej siedziby władz miejskich. Pierwszy budynek w stylu gotyckim, wyposażony w pręgierz szubienicę i salę tortur powstał jeszcze za panowania Władysława Jagiełły. Po pożarze w 1749 r. podniszczoną budowle poddano restauracji jednak obecny kształt Ratusz osiągnął dopiero latach 1781-83 kiedy po zawaleniu wieży postanowiono go odbudować po raz kolejny. Dzisiejsza postać reprezentuje styl klasycystyczny, upodabniając się do starożytnych budowli rzymskich z charakterystyczną kolumnada i trójkątnym zwieńczeniem. W przeszłości budowla była miejscem ważnych wydarzeń artystycznych, w tym premiery „Halki” Stanisława Moniuszki. Obecnie ratusz jest atrakcją turystyczną. W środku można oglądać piękną Salę Wielką oraz częściowo gotyckie piwnice, w których urządzono muzeum ratusza.
Starówka
 Starówkę w Wilnie uważa się obecnie za najlepiej zachowane i zarazem największe w środkowej Europie średniowieczne Stare Miasto. Od czasów jej powstania nadal funkcjonuje ten sam układ ulic i placów. Na powierzchni ok. 360 ha ulokowanych jest wiele domów z oryginalnymi barokowymi fasadami. Zauważa się tu liczne wpływy włoskie. Na Starówce dominują świątynie, zarówno te katolickie, jak i prawosławne
Góra Trzech Krzyży
 Owiane historią miejsce wiąże się z trzema hipotezami jego powstania. Według pierwszej – wileńskiej legendy – krzyże poświęcone były pamięci siedmiu zamordowanych tu franciszkanów za czasów Olgierda. Czterech z nich strącono do w pobliżu płynącej rzeki Wilenki, natomiast trzy krzyże z ciałami męczenników ustawiono na górze. Druga hipoteza tłumaczy, że krzyże wzniesiono po przyjęciu chrztu przez Litwę, aby wyruszający na Wilno Krzyżacy mogli z daleka widzieć chrześcijańskie symbole. Według ostatniej teorii krzyże ustawiono w podzięce za ustąpienie zarazy.
Kościół św. Anny . Dzieje tej świątyni były bardzo burzliwe. Ufundować miał ją Aleksander Jagiellończyk, a zaprojektować architekt Benedykt Rejt. W XVI wieku kościół znalazł się na pewien czas w rękach protestantów, a następnie przejęli go bernardyni. Świątynię strawił pożar, a odbudowa nastąpiła za czasów Zygmunta Augusta, Kiedy to wzniesiono ją na nowo w stylu gotyckim. Współcześnie kościół św. Anny stanowi osobliwą mieszaninę stylów, pośród których dominuje niderlandzki gotyk, styl neogotycki z XIX wieku oraz późny barok charakterystyczny zwłaszcza dla trzech ołtarzy.
|
