Wopławki
Majątek ziemski istniał w tym miejscu już pod koniec XIV wieku. W 1480 roku dobra te przejął szlachcic polski Jakusz Milewski (von der Milwe). Jego rodzina miała tu swoją siedzibę do 1745 roku. Od tego czasu aż do 1945 roku majątek był własnością rodziny von Schmidtseck. Dwór został wzniesiony w 1806 roku, na pozostałościach wcześniejszej, być może nawet średniowiecznej budowli. W latach 1880-1890 został odrestaurowany, przebudowano wówczas szczyty, którym nadano formy nawiązujące do neorenesansu. Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, na bazie którego powstało Przedsiębiorstwo Hodowli Zarodowej. Dwór zaadaptowano wówczas na biura i mieszkania pracownicze. Użytkowano go w ten sposób do lat 70 tych XX wieku. W latach 80-tych podjęto remont, który przerwano w związku z likwidacją PGR-u z początkiem lat 90-tych. Wówczas majątek przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie w Wopławkach jest dwóch właścicieli prywatnych: w posiadaniu jednego jest dwór z parkiem, a w posiadaniu drugiego dawne budynki gospodarcze z gruntami uprawnymi.
W pobliżu dworu stoi duży zabytkowy spichlerz.
Na płn.-wsch. od miejscowości znajduje się kamień upamiętniający bitwę Krzyżaków z Litwinami w 1311 roku.
Do bitwy pod Wopławkami doszło w kwietniu 1311 r. Było to pierwsze w XIV wieku tak znaczące zwycięstwo Krzyżaków nad pogańskimi Litwinami, którzy systematycznie najeżdżali ziemie zakonne w odwecie za krzyżackie rejzy.
Według relacji kronikarzy, w litewskiej wyprawie uczestniczyło 4 tys. zbrojnych. Dowodził nimi książę Witenes, który był starszym bratem Giedymina – dziadka Władysława Jagiełły. Litwini najechali biskupstwo warmińskie; spustoszyli wiele miast, wsi i kościołów, uprowadzili 1200 jeńców.
Podczas postoju pod Wopławkami, w miejscu nazwanym później Krwawą Górą, dogoniły ich wojska krzyżackie pod dowództwem wielkiego komtura Henryka von Plotzke. Jak zapisał Marcin Murinus w „Kronice mistrzów pruskich” – „tam Litwę posiekli, drugie powiesili, ostatek w jeziorze potopili”. Na cześć tego zwycięstwa wielki mistrz Karol z Trewiru ufundował w Toruniu klasztor benedyktynek
Kościół w Windzie pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Kościół zbudowano z cegły i kamienia polnego w pierwszej połowie XV wieku na miejscu dawnego drewnianego kościoła. Na początku XVI wieku parafia w Windzie należała do dekanatu reszelskiego. W czasie reformacji kościół przeszedł w ręce protestantów, którzy zajmowali go do roku 1945. W wiekach XVI i XVII wygłaszano tu polskie kazania.
Drewnianą wieże świątyni 17 stycznia 1818 roku zniszczył huragan. Ruiny rozebrano dwa lata później, w 1834 roku wybudowano nową.
Dzięki proboszczowi księdzu mgr Stanisławowi Sienickiemu mogliśmy kościół zobaczyć, ale także dowiedzieć się wiele o jego historii.