Bardzo obawialiśmy się o pogodę, ale Ktoś z góry nam sprzyja podczas naszych wielu wyjazdów w ciągu 8 lat. Było pięknie, słonecznie, nie tylko 25 lutego, ale też wcześniej, kiedy Anatol Leszczyński objechał trasę żeby wszystko załatwić, uzgodnić, sprawdzić i porobić zdjęcia. Wtedy było jeszcze trochę śniegu, co widać na niektórych ilustracjach.
Tyle wstępu, a teraz co zobaczyliśmy.
Celem naszej wyprawy były miasta Gniew i Piaseczno.
Miasto Gniew usytuowane jest na wysokiej skarpie u ujścia Wierzycy do Wisły, wzdłuż jej zachodniego brzegu. Obecnie jest zamieszkiwane przez 6 839 gniewian.
Miasto ma bardzo bogatą historię, wiele zabytków, z czego najcenniejszym jest zamek krzyżacki z końca XIII wieku.
Oprowadzał nas po zamku wspaniały przewodnik, znawca historii, wielu ciekawostek z przeszłości, sypiący dowcipami.
W pobliżu zamku usytuowany jest pałac Marysieńki, zbudowany przez Jana Sobieskiego, wcześniejszego starostę gniewskiego, dla żony Marii Kazimiery w 1679 roku. Wbudowany w kompleks zamkowy, jedną stroną zwrócony ku zamkowi, drugą ku Wiśle. Zniszczony przez obsunięcie się skarpy i odbudowany na fundamentach dwóch zabudowań gospodarczych posiada cechy neogotyckie, mieści dziś hotel /na zdjęciu, po prawej stronie/.
Z przyjemnością spacerowaliśmy po starówce oglądając odnowione zabytkowe kamieniczki. Miasteczko jest urocze, bardzo zadbane, stare miasto z zachowanym średniowiecznym układzie przestrzennym, z szachownicowym układem ulic i centralnie położonym kwadratowym rynkiem (pl. Grunwaldzki). Dominuje niska zabudowa, a kamienice pochodzą z XV–XIX w. Pośrodku rynku gotycki ratusz, z przyziemiami z XIII–XIV wieku, pełniący do dziś swoją funkcję.
Przechadzając się po starówce, oglądaliśmy pozostałości murów obronnych miasta i zespołu zamkowego, ale też nowsze zabytkowe atrakcje.Na gniewskim rynku znajdowały się dwie studnie wyposażone w pompy ręczne, których historia sięga początków miasta. Później na ich miejscu pracowały żeliwne pompy. Jedna z nich, tzw. pompa Lessinga mieściła się przed ratuszem. Druga zachowała się do dziś, stoi w północno-wschodnim narożniku rynku, pochodzi z 1873 roku.
Zwiedziliśmy również kościół i wysłuchaliśmy księdza,który przekazał nam najistotniejsze informacje dotyczące parafii i historii kościoła. 
Gotycki kościół parafialny pw. Świętego Mikołaja, położony w południowo-zachodnim narożniku rynku, zbudowany w XIV w., zrekonstruowany w XIX w. Budowla trójnawowa z wyodrębnionym prezbiterium oraz wieżą dzwonną wtopioną w nawę środkową.
Nieopodal kościoła pw. św Mikołaja, na frontowej ścianie starej kamienicy stoi niewielka figurka. Powstała ona z inicjatywy księdza Zbigniewa Rutkowskiego. Figurka wysokości 75 cm i wadze 30 kg została wykonana z brązu, jest czarna i przypomina murzynka, ale to nie jest murzynek. Jest to figurka Misia Maciusia, która od 2010 roku jest symbolem i maskotką miasta.
Podobno miś ma swoją krawcową, która szyje mu stroje na różne okazje. Misia można zobaczyć ubranego między innymi w strój kibica, kominiarza, lekarza czy strażaka.
Powstanie figurki misia jest związane z legendą związaną z bitwą stoczoną pod Gniewem z wojskami szwedzkimi. Legenda ta zapisana została na tablicy umieszczonej pod figurką misia. Otóż jesienią 1626 roku doszło do bitwy w okolicach Gniewu. Wszyscy mieszkańcy miasta przyłączyli się do wojsk króla Zygmunta III Wazy i walczyli ramię w ramię z wojskami króla szwedzkiego Gustawa II Adolfa. Kiedy dzwony kościoła św. Mikołaja wzywały na mszę świętą, ale nikt z ludzi się nie pojawił. Przybyły za to dzikie zwierzęta wypłoszone z lasów i łąk zgiełkiem bitwy i hukiem armat. Wbiegły do miasta prowadzone przez misia Maciusia, udały się do pustego kościoła i tam modliły się prosząc Boga o dar pokoju. Podobno obecnie spacerując wieczorem w pobliżu kościoła słychać jak Miś Maciuś i inne zwierzęta proszą o zgodę miedzy ludźmi i o ich przyjaźń z przyrodą.
Niewątpliwie Miś Maciuś jest jedną z atrakcji turystycznych miasta Gniew.
Warto wiedzieć: W Zakopanem w 2013 roku powstało muzeum misiów. Wsród zgromadzonych tam eksponatów znajduje się również Miś Maciuś z Gniewa.