Bóbr europejski osiąga długość ciała od 1,1 do 1,3 m , w tym ogon ok. 30 cm Masa ciała waha się od 18 do nawet 40 kg . Prowadzi głównie nocny tryb życia, ale można go spotkać także w dzień.
Można ale bardzo rzadko. W rzece Wadąg widzieliśmy go tylko raz. Oczywiście widoczne są ich wystające nad rozlewiskiem żeremie nazywane również gonami (do których wejście znajduje się pod wodą), tj. domkach zbudowanych z gałęzi obłożonych mułem. Wysokość domku może osiągnąć 3 m , a obwód 20 m.
W środowisku naturalnym bóbr żyje przeciętnie 10 – 15 lat, natomiast w niewoli z powodzeniem dożywa sędziwego wieku 50 lat. Zwierzęta te żyją w monogamii, tworząc stałe rodziny. Ruja trwa od stycznia do marca. W maju/czerwcu samica rodzi od 2 do 4 młodych.
Bóbr należy do nielicznej grupy gatunków rodzimej fauny, które doskonale poradziły sobie z wszelkimi zmianami w środowisku przyrodniczym dokonywanymi przez człowieka. Liczebność bobra na naszych ziemiach wzrasta w ostatnich latach w imponujący sposób, do tego stopnia, że w wielu regionach kraju powstał problem szkód wyrządzanych przez te pracowite zwierzęta (zalewanie pól uprawnych, przekopywanie wałów przeciwpowodziowych, grobli, stawów hodowlanych itp.).
Najnowsze dane archeologiczne Europy odnoszące się do prastarej epoki kamiennej mówią, że bobry stanowiły stały składnik fauny już w tamtym odległym okresie czasu na naszym kontynencie. Sytuacja ta zmieniła się radykalnie dopiero w XIX wieku, kiedy zwierzęta te zostały niemal doszczętnie wytępione w miejscach swojego pierwotnego występowania na ziemiach polskich. Jeszcze w pierwszej połowie XVIII wieku w Prusach Wschodnich należały do zwierzyny pospolitej. Podczas wizyty króla Stanisława Leszczyńskiego w 1734 roku w Królewcu były przedmiotem handlu. Polowania na bobry zostały zliberalizowane w XIV wieku od momentu, kiedy nie były już potrzebne specjalne zezwolenia królewskie przyzwalające na ten proceder. Głównym powodem polowań na bobry było nadzwyczaj cenne futro, które zdobiło nie tylko arystokratów, ale również bogatą burżuazję i kupców, głównie w postaci kołnierzy i czap, oraz z uwagi na mięso. Ponadto ówczesne prawo kościelne zezwalało na spożywanie w okresie ścisłego postu potraw przyrządzanych z ogona bobra, ponieważ ten był pokryty łuską i dzięki temu był traktowany na równi z rybami. W późniejszych latach do zagłady bobra przyczyniło się także masowe osuszanie i zagospodarowywanie bagien i mokradeł.