| .
Przetrwanie całego gatunku zawdzięczamy dosłownie kilku osobnikom i dużej dozie szczęścia. Losy żubra są przykładem jak można w bardzo krótkim czasie doprowadzić gatunek do krawędzi zagłady i jak wiele trudu trzeba włożyć w jego ratowanie. Uratowanie żubra było niewątpliwym sukcesem, lecz dalsze działania na rzecz ochrony tego reliktowego gatunku są nadal niezbędne. |
Na początku naszego tysiąclecia żubry nizinne występowały powszechnie w rozległych lasach pokrywających ówczesną Europę i stanowiły wysoko ceniony łup myśliwski. W wiekach średnich, w niektórych krajach europejskich, między innymi w Polsce i Niemczech, polowanie na żubry było królewskim przywilejem. W Polsce o ochronie żubra mówi się po raz pierwszy w Statutach Litewskich (XVI w.), a Zygmunt August ogłosił dekret grożący karą śmierci tym, którzy odważyliby się ubić żubra bez zezwolenia królewskiego. Mimo tego liczebność żubrów malała i zawężał się ich obszar bytowania. Przyczyny tego należy upatrywać w kurczeniu się obszaru lasów mieszanych i liściastych – ostoi żubrów.
Dziś żubry żyją na świecie w hodowlach zamkniętych (np. ogrody zoologiczne), półwolnych (na dużym ogrodzonym terenie) oraz w wolno żyjących populacjach. W 2021 roku światowa populacja żubrów liczyła 9554 osobniki, w tym 7266 (76%) żyło w wolnych populacjach, 487 (5%) w półwolnych, a 1801 (19%) w hodowli zamkniętej.
W Polsce żyje ¼ światowej populacji żubrów. Na koniec 2021 roku było to 2429 żubrów, w tym 206 w hodowli zamkniętej i 2223 w wolnych populacjach. W Polsce funkcjonuje 8 wolnych populacji (Puszcza Białowieska, Puszcza Knyszyńska, Puszcza Borecka, Bieszczady, Stada w Zachodniej Polsce, Lasy Janowskie, Puszcza Augustowska i Puszcza Romincka.
Zdjęcia żubrów wykonał z samochodu Tolek Leszczyński podczas krótkiego wypadu na Podlasie. Na wszelki wypadek nie wyłączał silnika – no cóż jaki duży jest żubr, każdy widzi i to jeszcze w takiej ilości……..
Nasz prezes ma szczęście, bo ja będąc w puszczy (nie jeden raz)widziałam żubry tylko w zagrodzie.